కేరళ ప్రాంతాన్ని ఆంగ్లేయులు ఆక్రమించుకునే రోజుల నాటి కథ ఇది. తేవన్ (అర్జున్ అశోకన్) రాజమందిరంలో ప్రభువుల్ని కీర్తిస్తూ పాటలు పాడే దళితుడు. తెల్లవాడి బానిసత్వం నుంచి తప్పించుకునే ప్రయత్నంలో అక్కడ నుంచి ఓ అడవిలోకి పారిపోతాడు తేవన్. అనుకోకుండా ఆ అడవిలో పాడుబడ్డ పెద్ద రాజ భవంతికి వెళ్తాడు. ఆ భవంతిలో కేవలం ఇద్దరు మాత్రమే ఉంటారు. ఒకరు యజమాని కొడుమోన్ పోటి (మమ్ముట్టి).. రెండోది వంటవాడు (సిద్ధార్ధ్ భరతన్).
‘ఆశ్రయం కోరి ఇంటికి వచ్చిన అతిథిని ఆహ్వానించాలి.. అతను రాజైనా పేదైనా’.. అని తేవన్‌కి రాజ భవంతిలోకి ఆహ్వానించి.. అతనికి ఆశ్రయం కల్పిస్తాడు కోడుమోన్ పోటి. ఆ తరువాత ఆ భవంతిలో ఏదో మాయాశక్తి ఉందని తెలుసుకున్న తేవన్.. కోడుమోన్ పోటీ నిజస్వరూపాన్ని చూస్తాడు. అతని బారి నుంచి తప్పించుకోవడానికి తేవన్ చేసిన ప్రయత్నమే ‘భ్రమయుగం’.
ఈ భ్రమయుగం కథ లోతుల్లోకి వెళ్తే.. చాలా ఏళ్లక్రితం.. అధర్వణ వేదాచార్యులైన చడులన్ పోటి యజ్ఞాలు, యాగాలను చేసి వారాహి (మంత్రశక్తి)ని సొంతం చేసుకుంటాడు. చడులన్ పోటి భక్తిని మెచ్చిన వారాహి.. అతనికి మహిమ గల పెట్టెని ఇస్తాడు. ఆ పెట్టెలో అపారశక్తులతో ఉన్న చాతన్ ఉంటుంది. దాని ద్వారా అనుకున్నది పొందవచ్చునని చెప్పి వారాహి అదృష్యం అవుతుంది. కానీ పోటి ఆ చాతన్‌ను బానిసగా చూస్తూ.. తన పట్ల చాలా క్రూరంగా ప్రవర్తిస్తుంటాడు. సహనం కోల్పోయిన చాతన్.. ఓరోజు మద్యం మత్తులో ఉన్న పోటితో తన నోట్లోకి చూస్తే నరకం కనిపిస్తుందని చెప్తుంది.
దాంతో పోటి.. చేతన్ నోట్లోకి చూసే ప్రయత్నం చేయగా.. అతన్ని అమాంతంగా నోట్లోకి లాక్కుని చంపేస్తుంది చేతన్. అలా పోటి నుంచి విముక్తి చెందిన చాతన్. ఆ రాజ భవనాన్ని మొత్తం తన అధీనంలోకి తీసుకుంటుంది. ఆ భవనంలో ఉన్న రాజ కుటుంబీకులందర్నీ చాలా క్రూరంగా చంపేస్తుంది. అతీతశక్తులున్న ఎంతో మంది మాంత్రికులు వచ్చినా.. చాతన్‌ని బంధించలేకపోతారు. చివరికి ఆ రాజ భవనానికి ఆఖరి వారసుడైన కొడుమోన్ పోటి (మమ్ముట్టి).. చాతన్‌ని బంధించి మంత్ర శక్తుల్ని తాను పొందుతాడు. అసలు చాతన్‌ని బంధించడానికి వచ్చిన నిజమైన కొడుమోన్ వంశస్తుడు ఎవరు? తేవన్‌కి ఆ భవంతికి సంబంధం ఏంటి? ఆ వంటవాడు ఎవరు? నిజమైన రాజ వంశస్తుడు ఎవరు? అనేదే అసలు కథ.
భ్రమయుగం ఇది కలియుగానికి వికృతరూపం. కమర్షియల్ రంగుల ప్రపంచంలో ఇలాంటి బ్లాక్ అండ్ వైట్ భ్రమయుగాన్ని కళ్లకి కట్టడం అంటే మామూలు విషయం కాదు. మూడే మూడు పాత్రలు.. అందులోనూ బ్లాక్ అండ్ వైట్ మూవీ. ఎలాంటి కమర్షియల్ హంగులూ లేకుండా.. మూడే మూడు పాత్రలు.. ఒకే ఒక రాజభవనం.. అదే క్యాస్టూమ్.. అదే లొకేషన్‌లో రెండున్నర గంటల పాటు ప్రేక్షకుల్ని కుర్చీల అంచుల్న కూర్చోబెట్టేశాడు దర్శకుడు రాహుల్ సదాశివన్. భ్రమయుగం అంటూ ఓ కొత్త ప్రపంచాన్ని చూపించాడు.
తెలుపు-నలుపులతో ఇంత అద్భుతమైన ప్రపంచాన్ని ఆవిష్కరించవచ్చా? అనేట్టుగా కేవలం రెండే రెండు కలర్స్.. మూడే మూడు పాత్రలతో ‘భ్రమయుగం’లోకి తీసుకుని వెళ్లారు. మలయాళ సినిమాలంటే కథ పెద్దగా ఏమీ ఉండదు.. ఒక్క పాయింట్ పట్టుకుని అల్లుకుంటూ పోతారంతే అని విమర్శలకు ‘భ్రమయుగం’ సినిమా మినహాయింపు కాదు కానీ.. ఇంటర్వెల్ బ్యాంగ్ పడే వరకూ కూడా. అసలు కథ మొదలైందా? లేదా అనే అనుమానం మొదలౌతుంది. కానీ కనురెప్ప వేస్తే.. నెక్స్ట్ ఏమైపోతుందో అన్నంతగా థ్రిల్‌ కలుగుతుంది.
పాత్రల పరిచయంతో ‘భ్రమయగం’లోకి ఈజీగానే వెళ్లిపోతాం.. కానీ సినిమాలోతేవన్ పాత్ర మాదిరే.. ప్రేక్షకులు అంత ఈజీగా ఆ భవంతిని వదిలి బయటకు రాలేరు. అంతలా ‘భ్రమయుగం’లో ఇన్వాల్ అయ్యేట్టుగా చేశారు. అసలు కథ ఏముంది ఇందులో అని అనిపిస్తుంటుంది కానీ.. కథలో లీనం అయిపోట్టు చేస్తుంది. చిన్న కథలోనే.. అంటరాని తనం, కుల వివక్ష, బానిసత్వం, కర్మ ఫలాలు, మంత్రశక్తులు వీటన్నింటి ఇమిడింపజేసి దర్శక ప్రతిభ చూపించారు.
కొడుమోన్ పోటి (మమ్ముట్టి) ఎంట్రీ సీన్ అయితే గగుర్పాటుకి గురిచేస్తుంది. ఒక నవ్వులో ఇంత క్రూరత్వం ఉంటుందా? మంచితనం వెనుక ఇంత భయానక రూపం ఉందా? అనేట్టుగా నట విధ్వంసం చూపించాడు మమ్ముట్టి. మరోసారి తనలోని జాతీయ స్థాయి నటుడ్ని ప్రేక్షకులకు పరిచయం చేశారు. అతని హావభావాలు.. నవ్వు.. చూపు.. నడక.. అబ్బురపరుస్తాయి. స్టార్టింగ్ నుంచి ఎండింగ్ వరకూ.. మమ్ముట్టి స్క్రీన్‌పై కనిపిస్తే.. కనురెప్ప వేయకుండా చూసేట్టు చేశారు. అంతలా ఆ పాత్రలో ఒదిగిపోయారు మమ్ముట్టి. క్లైమాక్స్ సీన్‌లో తన శరీరం దహనం అయిపోతున్నప్పుడు మమ్ముట్టి హావభావాలు నిజంగానే భయపెడతాయి.
మిగిలిన రెండు పాత్రలూ కూడా సినిమాకి ప్రాణం. వంటవాడిగా నటించిన సిద్దార్ధ్ భరతన్, గాయకుడిగా నటించిన అర్జున్ అశోకన్.. తమ అద్భుత నటనతో అబ్బురపరిచారు. అది బ్లాక్ అండ్ వైట్ సినిమా అని కాసేపటికే మనం మర్చిపోతాం అంటే.. వీళ్ల అద్భుత నటనే కారణం. కేవలం పాత్రలతోనే కాకుండా తెరపై కదలాడే పరిస్థితులతో కూడా జర్నీ చేసేట్టు చేశారు.
సినిమా మొత్తం భవంతి, అడవిలోనే ఉంటుంది. ఆ భవంతిని కూడా అద్భుతం చూపించడమే కాదు.. తన కెమెరా పనితనంతో భయపెట్టారు. లొకేషన్స్‌ చూపించి ఒళ్లుజలజరిల్లేట్టు చేశారు. షెహనాద్ జలాల్ కెమెరా వర్క్‌కి.. క్రిస్టో జేవియర్ బ్యాగ్రౌండ్ స్కోర్.. కాడెద్దుల మాదిరిగా కుదిరింది. క్రిస్టో జేవియర్ నేపథ్య సంగీతంతో చాలా సందర్భాల్లో భయపెట్టేశాడు. థియేటర్స్ నుంచి బయటకు వచ్చేప్పుడు కూడా ఆ బ్యాగ్రౌండ్ స్కోర్ వెంటాడుతూనే ఉంటుంది. అంతలా ‘భ్రమయుగం’లో విహరించేట్టుగా అద్భుతమైన నేపథ్య సంగీతం ఇచ్చారు.
కమర్షియల్ పంథాలో పాటలు, ఫైట్స్, మాస్ మసాలా ఎలివేషన్స్ కోరుకునే వాళ్లకి ‘భ్రమయుగం’ ఏముందిలే అనిపిస్తుంది కానీ.. రొటీన్‌కి భిన్నంగా కొత్త కాన్సెప్ట్‌లను ఇష్టపడే వాళ్లు మాత్రం ఖచ్చితంగా ‘భ్రమయుగం’లో విహరించవచ్చు.
